Robert & Margot

Allebei verloren ze de liefde. Hij werd langzaam meer een maatje van zijn lieve vrouw; zij plotseling weduwe van haar grote liefde.

Ze riepen de hulp in van de matchmakers van PartnerSelect. De eerste ontmoeting was fijn, maar de vonken spatten er nog niet vanaf.
Dat is nu wel anders. Ze hebben dezelfde basis. Met hun tegenstrijdigheden vullen ze elkaar aan. Hoe het verliep?

Dat lees je in het fijne verhaal van Robert (59) en Margot* (60).
Zij vonden de liefde terug.

Van geliefden naar maatjes

Robert was getrouwd met een leuke vrouw waarmee hij veel gemeen had. Vanaf hun ontmoeting hadden ze een hechte band. In hun relatie waren er weinig problemen. Op één allesbepalend punt na: het steeds maar sterker wordende gevoel maatjes te zijn geworden.
“Ik was altijd op zoek naar de liefde,” vertelt hij. “Terwijl dat eigenlijk niet kon.”

Er klopte iets niet. ‘Je bent mijn maatje, niet mijn geliefde’. Dat moest hij haar eigenlijk zeggen. Maar hij kon het niet. Hij wilde haar niet kwetsen, geen pijn doen. “Ik ben er heel intensief mee bezig geweest. Soms dag en nacht. Vaak met tranen in mijn ogen.”
Ondanks de pijn en het verdriet zette hij op een dag toch de stap. Om de liefde waarnaar hij op zoek was terug te vinden, moest hij deze liefde laten gaan.

Professionele hulp voor het vinden van de liefde

Na zijn scheiding begon Robert aan zijn zoektocht naar de liefde. Datingsites leken hem niks. En bij verenigingen iemand tegenkomen; dat was nog nooit gebeurd. Daarom schakelde hij graag de hulp in van een partij met ervaring op dit gebied. Die iemand met eenzelfde achtergrond aan hem kon voorstellen. Over de kosten heeft hij wel even nagedacht. “Het is in ieder geval minder duur dan Pier Ebbinge,” lacht hij. “Waar ik trouwens ook een keer op heb geschreven.”

Reageren op exclusieve matchmaking in de krant

Met die advertenties voor exclusieve matchmaking heeft ook Margot ervaring. Drie jaar na het overlijden van haar man riep een vriendin dat ze iemand voor haar had gevonden. Het profiel in de advertentie leek perfect bij haar te passen. Ze reageerde, maar werd niet geselecteerd. Wel was het een eerste stap op zoek naar de liefde. Stap twee was nu makkelijker gezet.

Een vriendin had – zelfs al twee keer – haar partner ontmoet via PartnerSelect . “Die was elke keer binnen een week onder de pannen!” Margot realiseerde zich dat dat wel héél snel was, maar het gaf haar vertrouwen in de organisatie.

Een stroef begin

“Jammer genoeg verliep het begin stroef. Niet zoals ik had verwacht.” Margot vertelt dat ze in eerste instantie geen goed gevoel had bij haar consulente. “Ze kwam bij mij thuis. Ze hield haar jas aan en wilde niets drinken.” En dat terwijl Margot juist iemand is die graag sfeer maakt.
Toch was het gesprek prettig. Maar het viel haar op dat ze niet doorvroeg en weinig noteerde. Om nóg duidelijker door te geven dat ze geen tatoeages wenste, nam ze daar naderhand nog contact over op.

Haar persoonsbeschrijving vond ze geen volledig verhaal. “Ik vond mijn profiel wat oppervlakkig.” Een vriendin was het daarmee eens. ‘Niet jij’, vond die. Het gaf geen vertrouwen.

Een diepgaande intake

Robert had een tegenovergestelde ervaring met de intake. Zijn consulent wist precies de goede vragen te stellen. “Ik dacht, hij snapt het gewoon,” zegt Robert. “Niet alleen mij, maar ook mijn achtergrond en interesses.”
Ook werd hij aan het denken gezet. Robert gaf een ondergrens van 1.65m lengte aan. ‘Maar Robert, besef wel dat er ook veel vrouwen zijn tussen de 1.60 en 1.65…’ zei zijn consulent.
“En hier zit ze!” roept Robert lachend terwijl hij Margot aankijkt.

De eerste voorstellen

De stroeve start van Margot zette zich nog even voort, want haar eerste voorstel was nota bene een man met tatoeages. “Maar ik wilde het niet afwijzen want dan was ik meteen één contact kwijt.” Het volgende voorstel kwam pas weer 2 maanden later.
Ze zocht contact met haar matchmaker. Daar had ze fijn contact mee.
“Ze was goed bereikbaar en ik kon alles aan haar kwijt.”

Er is altijd een goede reden voor een match

Zijn eerste voorstel was wel aardig, maar sprankelde niet. De voorstellen daarna bleken niet te matchen. Robert nam het advies van PartnerSelect ter harte om altijd snel te bellen om elkaar te leren kennen, in plaats van een indruk te vormen vanuit een – meestal toch wat droge – persoonsbeschrijving.

Ook hij had veel contact met zijn matchmaker. “Die zei: Denk niet te lang over een voorstel na, maar geef het altijd een kans. De matchmakers hebben veel meer informatie. Je kunt ervan uitgaan dat er een goede reden is voor de match.”

Het voorstel voor hem: wel goed, maar niet overdonderend

Deze raad volgde Robert ook op bij het voorstel van Margot. Want in eerste instantie vond hij het profiel niet zo diepgravend. “Wel goed, maar niet overdonderend,” zegt hij nu met een glimlach. Ze leek hem een interessante vrouw, warm en sociaal. En ‘eerlijk’, ‘intelligent’ en ‘empathisch’; daar was hij expliciet naar op zoek.

Toch was hij niet direct overtuigd: hij miste de passie. Omdat hij er zelf verschillende heeft, wilde hij dit ook bij iemand anders voelen. “Maar ook van jouw foto’s was ik niet helemaal overtuigd,” zegt hij nu tegen Margot. Die stoot hem lachend aan. “Hij is heel eerlijk, maar soms té,” zegt ze met een knipoog. Al met al sprak de beschrijving hem aan en wilde hij haar graag ontmoeten.

Het voorstel voor haar: meer raakvlakken dan bij de anderen

Margot zag in het voorstel van Robert meteen meer raakvlakken dan bij andere voorstellen. Bijvoorbeeld de katholieke achtergrond. Nieuwsgierig las ze zijn persoonsbeschrijving. Door handig googelen stuitte ze op zijn site en werd enthousiast. “Het gepassioneerde van Robert vond ik mooi.”

Wachten op de eerste ontmoeting

Allebei reageerden ze binnen een dag positief en kregen elkaars telefoonnummer. Het eerste gesprek duurde meteen 40 minuten. Vanuit zijn hotelkamer in Polen. Een land waar zij ook net was geweest.
Ze vond zijn stem sympathiek. Het voelde goed. Pas 3 weken daarna konden ze afspreken. Dat gaf ze tijd om veel over elkaar na te denken.

Margot had het een paar mensen verteld. “Die zeiden dat ik helemaal stond te stralen,” zegt ze lachend. “Terwijl ik hem nog niet eens had gezien.” Misschien had ze wel te hoge verwachtingen voor de ontmoeting, denkt ze nu. Maar gelukkig kwamen die uit.

De eerste afspraak: geen vonken, wel fijn

De lunch bij een boscafé was fijn. “Ik had meteen door dat hij heel direct en eerlijk is,” zegt Margot. “Je zat ook heel erg te kijken.” Robert knikt. “Ik ben dan aan het analyseren,” legt hij uit. “Ik zeg wat ik denk. Dat is eerlijk, maar kan ook nogal bot zijn.” Zo vertelde hij haar later dat ze veel meer te bieden had dan uit haar profiel bleek. “En in het echt ben je mooier dan op de foto’s … En dat zeg ik dan ook.”

Maar dat de vonk meteen over sprong bij die eerste ontmoeting, dat kunnen ze niet zeggen. Margot had wel het idee dat ze alles kon zeggen. Ze hoefde ook niet extra gevat of leuk te zijn. Voor haar belangrijke aanwijzingen dat het goed zat.

Niks met honden?

Wel zei hij dat hij niks met honden had. Voor Margot is hond Saar een belangrijk onderdeel van haar leven. Ook omdat dat nog een stukje van haar en haar overleden man is. Ze nodigde hem uit voor een kopje koffie bij haar thuis. “Dat was een test,” lacht Robert. “Had ik toen natuurlijk niet door.”

Maar net zoals in sociale contacten, is hij ook hier beter in dan hij zelf denkt. “Hij begroet de hond nu vóór mij,” lacht Margot.

Andere (sociale) prioriteiten

Waarin hij ook anders is dan zij, zijn de sociale contacten. Hij heeft zoveel bezigheden dat hij het prima vindt om vrienden één keer per jaar te zien. Haar wereld draait juist om de mensen om haar heen. Volgens Robert is Margot een extreem mensenmens. “Binnen 3 minuten wist ik hoe alle 8 broers, zussen, nichtjes en 28 vriendinnen heetten,” grapt hij. “Met zoveel sociale contacten kom je toch nergens aan toe?” – “Voor mij is dat juist waar ik aan toe kom,” antwoordt Margot.


Ze waren benieuwd hoe het met deze verschillende karaktereigenschappen zou verlopen. “Het valt me op dat ik me met jouw vrienden goed kan vermaken,” zegt Robert. “Je bent er veel beter in dan je denkt,” reageert Margot. “You blend in.”

Het juryrapport was nog niet af

Na de eerste ontmoeting leerden ze elkaar steeds beter kennen. ‘Het juryrapport was nog niet af’. Ze mailden veel. “Dat vind ik prettig om te doen,” legt Robert uit. “Fijner dan oppervlakkig medium Whatsapp.” Margot is het tegenovergestelde. “Mailen doe ik vooral voor mijn werk. Ben meer van even iets zeggen via de app.” Toch was het leuk. Grapjes gingen over en weer. Nu bellen ze veel. “Meer mijn medium,” zegt Margot.

Margot ging wat sneller dan hij. De eerste keer bij haar ging ze al op de onderste trede van de trap staan om hem een dikke zoen te geven. Het past bij haar enthousiasme en intuïtieve karakter. “Achteraf denk ik dat dat ook wel een beetje snel was,” lacht ze.

Een kerk als woning

De tweede afspraak was in zijn woning: een kerk. Robert vertelt dat hij altijd al droomde van zijn eigen kerk. “Neogotiek, christelijke architectuur; het zijn mijn oude liefdes.” Op zijn 14e speelde hij al orgel. En nu heeft hij zich zijn eigen kerk weten te verwerven. “Ik ga risico’s niet uit de weg,” lacht hij. Sinds twee jaar woont hij in een ‘garage sized’ zijruimte van de kerk. Het idee is om de sacristie te verbouwen tot woonruimte. “Maar er is nog niks. Geen isolatie, verwarming, enzovoorts,” zegt Robert. “Het leuke is dat Margot daar niet gillend van wegloopt en juist geïnteresseerd is.”



Nadat ze bij hem was geweest, mailde hij haar.
‘Eigenlijk moeten we ophouden erover na te denken, dingen te analyseren en aan elkaar te schrijven. We hoeven niks te zeggen, gewoon lekker tegen elkaar aan op de bank zitten voelt al geweldig goed.’
– “Daarmee raakte hij een snaar, want het is precies waarnaar ik op zoek was,” besluit Margot. Vanaf dat moment wisten ze dat het goed zat.

De liefde gevonden

“Je hebt op deze leeftijd allebei veel bagage,” zegt Margot. “Ik was kritisch op wat ik wilde in een relatie. Ik heb het gevoel dat ik geen concessies heb hoeven doen.” Lachend voegt ze toe: “En dat terwijl hij slanker is dan ik wilde en ik voller dan hij wilde.”


Ze vinden elkaar in hun achtergrond, de kerk, muziek, intellect, empathie en oprechte interesse. “Ik analyseer en schrijf veel op,” zegt Robert. “Wij zijn allebei heel spraakzaam.” Ze hebben het gevoel dat ze elkaar daardoor beter begrijpen. “Hij kan heel goed luisteren.”


Voor beiden is het een heel andere relatie dan de vorige. Vergelijken doen ze dan ook niet. Maar Robert vond wat hij zocht: het warme, empathische en fysieke. “Want ook dat laatste blijkt toch wel echt een match te zijn.” En Margot geniet van de leuke nieuwe dynamiek. “Mijn man was 10 jaar ouder, deze is 1 jaar jonger!”

Een topvakantie voor allebei

Ze laten elkaar vrij; leven allebei nog steeds hun eigen leven. Maar als ze bij elkaar zijn, is het fijn. Het eerste weekend weg was naar Mechelen. “Het was alleen maar leuk.” Ze hebben veel tegen elkaar aan op terrasjes gezeten.

De volgende reis gaat naar Liverpool.
Hij voor de bijzondere orgels in de twee kathedralen, zij voor de fabrieksoutlets voor Engelse serviezen.

Een weekend-relatie

Omdat ze een uur van elkaar vandaan wonen, moeten ze plannen wanneer ze elkaar zien. “We hebben nu een modus operandi gevonden,” zegt Robert. Op vrijdagavond gaat hij na het werk aan de kerk – op dit moment het leggen van zonnepanelen op een enorm leien dak – naar Margot.
“Daar krijg ik dan een lekker biertje.” Elke zondag moet hij orgelspelen in Antwerpen. Daarna gaat hij weer terug naar haar. “Ik draag de reiskosten en zij de kost-en-inwoning,” lacht hij.

Als zij naar hem gaat, moet er een bed bijgezet worden. Het is klein en koud in de winter. Dat wordt anders als de sacristie af is. “Maar ik kan wel al lekker zingen in de kerk,” zegt Margot.

Meerdere ringen, meerdere liefdes

Margot en Robert. Echt een stel, ziet ook hun omgeving. Ze zijn er voor elkaar. Zij had laatst een zware dag op school. Hij zat veel in zijn hoofd en besloot spontaan naar haar toe te rijden. “Toen was hij er ineens.” Margot weet nog hoe fijn ze dat vond. “Ik had hem nodig. En hij mij.”

Hoe het verder gaat lopen, zien ze wel. “Trouwen? Misschien wel.” Maar voor Robert ligt dit gevoelig. Hij heeft het gevoel dat hij de vrouw met wie hij zo lang getrouwd is geweest een beetje in ere wil houden. Zijn trouwring heeft hij dan ook nog om, maar hij heeft hem kleiner laten maken en draagt hem om zijn pink. Om zijn middelvinger zit de ring die zijn vader droeg. Robert wijst lachend op zijn ringvinger: die is dus nog vacant!
Ook Margot heeft haar trouwringen laten vermaken.

De ervaring met matchmaking bij PartnerSelect

Margot is blij dat ze het heeft gedaan. Om haar heen ziet ze hoe moeilijk het is om iemand te vinden. Matchmaking is een effectieve manier. De werkwijze van PartnerSelect vond ze aanvankelijk niet wat ze ervan verwachtte. Maar met de laatste match was ze erg blij: ze heeft haar nieuwe liefde gevonden. “Over het algemeen heb ik dus een goede ervaring,” besluit ze. “Ondanks de moeizame start.”


Ook Robert heeft een goede indruk van PartnerSelect. Hij was zeer tevreden over het intakegesprek en zijn persoonsbeschrijving. “Niet álle matches waren even goed,” vindt hij. “Maar ik zocht veel contact met mijn matchmaker en kon mijn ervaringen delen.”



En met succes, want het voorstel van Margot bleek een schot in de roos.
Écht contact, warmte, goede gesprekken en veel lachen: dit zit wel goed.

“Hoe lang zat er ook alweer garantie op?”

*Vanwege privacyredenen zijn de namen gefingeerd.

Door: Annabel Molleman