Jan & Mariëtte

De meeste mensen denken bij Avifauna aan kleurrijke vogels. Mariëtte (53) en Jan (61) denken aan hun eerste ontmoeting, trouwdag en huwelijksnacht. Twee jaar geleden stelden de bemiddelaars van PartnerSelect ze aan elkaar voor. Sinds dit jaar zijn ze officieel man en vrouw.

Nu, na een verhuizing en vakantie, vertellen ze graag hun verhaal. En waar anders kunnen we afspreken dan de plek waar het allemaal begon; het restaurant bij vogelpark Avifauna.

Geen drempel

Jan vertelt dat hij zich vier jaar geleden inschreef bij PartnerSelect. “Eigenlijk is het leuker als je zo iemand ontmoet. Dat is toch spontaner. Maar ik kwam niemand tegen. Ik heb op datingsites gezeten en me ingeschreven voor allerlei activiteiten.” Ook Mariëtte kent deze single-activiteiten goed. “Je gaat er altijd een beetje geforceerd naartoe. En natuurlijk vergelijken hè,” zegt ze lachend. Toen Jan las dat PartnerSelect gericht bemiddelde, wilde hij dit proberen. “Het was eigenlijk helemaal geen drempel om me in te schrijven” zegt hij. “Ik wilde niet alleen blijven!”
Voor Jan was de contactgarantie van zes voorstellen ook een reden om voor PartnerSelect te kiezen. “Er is geen ander bureau dat dit doet” zegt hij. Uiteindelijk bleek hij deze zes voorstellen ook nodig te hebben. “Ik ben moeilijk bemiddelbaar” grapt hij. “Wat zeg je nou?” reageert Mariëtte. “Nee, dat is gekheid.” Maar hij klinkt toch best serieus als hij zegt dat Mariëtte zijn laatste strohalm was.

Het derde probeersel in de zoektocht

Voor Mariëtte was bemiddeling via PartnerSelect haar derde probeersel in de zoektocht naar de liefde, zegt ze. “Ik zou niet zeggen dat ik wanhopig was, dat vind ik zo’n vreselijk woord.” Vóór PartnerSelect had ze al ervaring met relatiebemiddeling. Maar bij dit bureau bleek er niks te kloppen van de kosten. Absurd, vind ze. Ook de twee mannen die aan haar werden voorgesteld leken eerder op geld uit te zijn dan op liefde. “Een beetje parasietachtig waren ze. Ik had m’n buik er toen wel even van vol.” Ze schreef zich uit en zette de zoektocht naar een man even in de koelkast, zoals ze het zelf beschrijft.

Na een tijdje probeerde ze het via datingsites en single-activiteiten. De datingsites vielen snel af. “Dan zetten ze er foto’s op van een veel aantrekkelijker familielid. De leugens overal. Dan denk ik, wat ben je dan aan het doen?” Toen kwam PartnerSelect in beeld. Mariëtte pluisde de site uit.

“Ik was kritisch door de slechte ervaring met bemiddeling. Maar het zag er schappelijk uit.” Vooral de openheid over de kosten sprak haar aan. Als het op deze manier niet zou lukken, zou ze het aan het toeval overlaten. Twee jaar geleden belde Mariëtte naar PartnerSelect en plande ze een intakegesprek. Snel nadat ze haar persoonsbeschrijving had ontvangen, kreeg ze een mail. “Ik dacht, hè? Het zal toch niet zo zijn dat ik nu al een contactvoorstel heb?” Maar jawel. En niet zomaar één. Het was Jan.

De relatie met een moederskind

“Maar toen zat jij ook nog met die andere man toch?” vraagt Jan aan Mariëtte. “Nee, dat stond er helemaal los van,” antwoordt ze. Mariëtte vertelt over de bijna twee jaar durende moeizame relatie met een man die ze op vakantie had ontmoet.
Ze zagen elkaar in de weekenden en deden altijd precies hetzelfde. Maar het ergste was dat hij alles samen met zijn moeder deed. “We waren dus altijd met z’n drieën. En zij manipuleerde hem. Haar zoon was haar alles.” Toen hij een lichte hersenbloeding kreeg, reed Mariëtte hem overal naartoe. Ze voelde zich eerder een chauffeur dan een partner.
“Toen we een keer in de supermarkt stonden en kaas moesten hebben, stonden we met z’n drieën boven zo’n koelgeval.” Mariëtte houdt haar gezicht vlak boven de tafel. “Dát was het moment waarop ik dacht, ik zoek iets anders.” Jan zegt dat hij er al veel eerder een punt achter gezet zou hebben. Mariëtte begrijpt dit wel. “Maar er moest een eye-opener komen,” zegt ze.

Natuur en muziek

Jan: “Ik had al zes voorstellen gehad. Ik dacht, Jan, je moet niet naar de buitenkant kijken. Het gaat toch om de binnenkant.” Als ik vraag wat hem aansprak in de beschrijving van Mariëtte, moet hij lang nadenken. “Ik weet het eerlijk gezegd niet meer!” lacht hij verontschuldigend. Mariëtte tovert haar beschrijving op tafel. “Ik heb ‘m meegenomen.” “Oja?” zegt Jan verbaasd. “Leuk! Even kijken.” Al lezend weet hij het weer. De interesse voor natuur. Dezelfde muzieksmaak. De warme persoonlijkheid. Zorgzaam en lief. “Je wás ook heel lief. Tenminste, dat ben je nog steeds. Vond ik ook belangrijk.” Jan vertelt dat hij daar in het verleden slechte ervaringen mee heeft gehad. “Ik wist alleen niet wat volslank was! Maar ik ging voor de binnenkant hè,” zegt hij met een lach.
Ook voor Mariëtte was de natuur – zijn werk in een boomkwekerij – het eerste wat haar aansprak. Mariëtte was de eerste die contact opnam. Toen ze elkaar spraken, merkten ze dat het heel makkelijk ging. “Er was helemaal geen schroom. Of dat je dacht, oh help, wat een achterlijke ziel is dit,” voegt Mariëtte toe. “Want daar heb ik wel ervaring mee,” zucht ze.

Eerste afspraak

Midden in de zomer spraken ze af. Ze wilden op de helft afspreken. En op een ongedwongen plek. Het restaurant van Avifauna was perfect. Het was heerlijk weer, ze zaten buiten in de zon op het terras. Jan en Mariëtte wijzen naar buiten, een paar meter van het tafeltje waar we nu zitten. Precies daar zaten ze twee jaar geleden. ‘Hij lijkt een beetje op een neef van mij,’ dacht Mariëtte toen Jan aan kwam lopen. “Je hebt ook minder leuke neven,” zegt Jan lachend. “Nee, een leuke neef! Het was een positieve associatie,” zegt Mariëtte bemoedigend terwijl ze hem op zijn been klopt.

Ze hoefden niet te zoeken naar woorden. Omdat het zo vertrouwd voelde, ging het niet over koetjes en kalfjes. Zo hadden ze het meteen over hun medische verleden. Mariëtte vertelt dat ze kanker heeft gehad. En overwonnen. Ook hadden ze het over het geloof, wat voor beiden een belangrijke rol speelt. Jan: “Dat is een kernwaarde van je leven. Niet iedereen komt ervoor uit. Omdat Mariëtte dit snapte, dacht ik eigenlijk meteen al, dit moet haar zijn.” Vijf kwartier hebben ze zitten praten. Het voelde goed.

De singlesdag tussendoor

Maar Mariëtte had die volgende dag nog een rondleiding Leiden met singles.. Ze vertelt dat ze niet wist of ze nog wel wilde gaan. “Ik had zo’n goed gevoel bij het gesprek met Jan. Maarja, ik had al betaald!” “Ik hou je wel op de hoogte,” zei ze tegen hem. “Want ik weet natuurlijk niet wat ik daar nog tegenkom.” Hoewel Jan er na hun gesprek wel vertrouwen in had, werd hij toch een beetje nerveus. “Ik dacht, ojee, wie zou ze daar tegenkomen?” Een beetje arrogante mannen, bleek later. Of claimerig. Maar toch had ze een leuke dag. Diezelfde avond belde ze Jan. “Ik ben niemand anders tegengekomen hoor,” zei ze. Ze spraken af om die vrijdag erop in Leiden te gaan eten.

Blootgeven

De tweede date ging weer vanzelf. Het was gezellig. Jan weet nog goed dat Mariëtte toen vertelde dat ze een pruik had. Hij bewonderde haar eerlijkheid. “Ze gaf zich letterlijk en figuurlijk bloot.” Mariëtte: “Ik dacht, ik kan maar beter meteen eerlijk zijn. Stel je voor dat hij bijvoorbeeld een keer met zijn handen door mijn haar zou gaan. Ik dacht, dat moet ik voor wezen.” “Voor zíjn,” corrigeert Jan haar. Ze moeten lachen. “Jij let altijd op taal, dus nu doe ik het ook een keer!”

Te laat

Daarna spraken ze af dat hij naar haar zou komen. Jan: “Dat was die eerste keer toch, dat ik later kwam?” “Nee, dat was een andere keer schat.” Mariëtte vertelt dat ze toen bij Jan thuis hadden afgesproken. Ze belde aan, maar kreeg geen gehoor. Ook achterom niet. Zijn telefoon stond uit. Ze had zelfs de buurvrouw al ingeschakeld. “Ja, ik was iets later,” merkt Jan nuchter op. “Ik dacht, nou heb ik verdorie iemand leuks, wat gebeurt er nu,” zegt Mariëtte. Nu kunnen ze er wel om lachen. “Zij is altijd een kwartier te vroeg,” zegt Jan. “Ik vind dat zonde van de tijd. Daarin verschillen we.” Maar Mariëtte was ongerust. “Jouw telefoon was gevallen ofzo,” weet ze nog. “Toen ik merkte dat ze zo ongerust was, wist ik 100% zeker dat het goed zat tussen ons” zegt Jan terwijl hij haar aankijkt. “Maar jij had dat idee al eerder toch?” “Ja,” antwoordt Mariëtte. “Eigenlijk al vanaf het moment dat we hier zaten. Toen we weg gingen en jij meteen vroeg of je mij een kus mocht geven.” “Och, ja!”

Families

Mariëtte en Jan zeggen dat ze het niet aan de grote klok hingen dat ze waren ingeschreven bij PartnerSelect. Maar Mariëtte vertelde haar zus al snel over Jan. “Ik geloof dat ik verliefd ben,” zei ik. “Wanneer we elkaar voorstelden aan de familie? Volgens mij was dat op de verjaardag van Aad.”
“Hebben we toen verteld dat het via bemiddeling was?”
“Niet direct, geloof ik.”
Mariëtte lag meteen goed in Jan’s familie. “Hij heeft vier zussen,” zegt ze. “Best heftig eigenlijk. Meestal ben ik iemand die de kat uit de boom kijkt. Maar bij hen niet. Het was een warm bad.” Later op de avond voelde Mariëtte zich zo op haar gemak dat ze ook daar meteen haar pruik liet zien. Heel sterk, vond Jan. Jan leerde de familie van Mariëtte kennen op een familiereünie. ‘Oh Mariëtte, dit is iemand die bij jou past!’ was de reactie. Mariëtte hoorde later dat ze bij haar vorige relatie allemaal hoopten dat ze haar ogen zou openen. Ze snapt goed dat het moeilijk is om iemand daarop aan te spreken. “Maar hadden ze het toch maar even gezegd. Me even apart genomen. Want zij zagen natuurlijk ook dat hij maar op z’n krent zat en ik liep te draven. Het was duidelijk dat dat niet paste.”

Twee kerken

Jan kwam met het idee om te trouwen. “Wat zullen we doen, dachten we.” Na een jaar ging het daar ineens over. Wanneer precies weten ze niet meer. Het was geen romantisch aanzoek. “Nee hoor.” Mariëtte klopt hem lachend op zijn schouder. Jan is niet zo traditioneel. Hij vindt het eigenlijk raar dat een man verwacht wordt de vrouw te vragen. “Dat zou gelijkwaardiger moeten zijn.” Daarom kozen ze gewoon een datum om te trouwen. Geen toeters-en-bellen aanzoek.

Het probleem was alleen dat Jan al getrouwd was en hij nog stond ingeschreven bij de katholieke kerk. “Eigenlijk beloof je dan tot de dood bij elkaar te blijven.” Voor de kerk was hij dus nog getrouwd. Het zou een jaar duren om zich uit te schrijven. “Maar als je van elkaar houdt, wil je natuurlijk niet wachten.” De procedure loopt nu nog steeds. “In de papieren van die kerk staat nog steeds dat ik met mijn ex-vrouw getrouwd ben. Dat voelt natuurlijk niet fijn.”

Mariëtte is Protestants, dus nu zijn ze voor de Protestantse kerk getrouwd. Daar doen ze niet aan ‘boetedoening’. “Als jij nou ook Katholiek was geweest, waren we nog niet getrouwd!” zegt Jan. Toch was het voor Jan een beetje vreemd om ineens voor een andere kerk te staan. Een Katholieke pastoor kwam bij hem op gesprek en zou bij de plechtigheid aanwezig zijn. “Voor de Katholieke noot.” Maar helaas was hij verhinderd. “Had ik toch wel fijn gevonden, als hij erbij was geweest.”

Bruiloft

Omdat ze nog niet geluncht hebben, vragen ze de kaart om iets uit te zoeken. Het zijn de kleine dingen waaraan je kunt zien dat twee mensen bij elkaar passen. “Hebben jullie ook soep?” “Jazeker,” de ober wijst Mariëtte waar ze die kan vinden. Maar Jan is hem voor. “Staat bij de voorgerechten, schat.”

Ze vertellen verder over de bruiloft. “Eerst hadden we 15 februari als datum hè?” Jan vertelt dat ze een symbolische datum wilden. Hun eerste afspraakje was op de 15e. “Het zat zo,” weet Mariëtte ineens weer, “we wilden het feest in het vogelpark houden. Dat kon wel, maar er was die datum een Hollands feest. Heb je van die hoempapa-muziek waar wij dan door naar boven moesten.” Het werd dus 15 maart.

Het was een echt dansfeest. Allebei houden ze van muziek uit de jaren 60/70/80. “Jij had nooit echt gedanst.” “Jawel hoor, ik heb vroeger zelfs op dansles gezeten. Tot twee keer toe!” reageert Mariëtte. Ze vonden het in ieder geval mooi om een echte openingsdans te doen. Omdat niemand dat zou verwachten. Er gingen zelfs twee danslessen aan vooraf. “Want je wil natuurlijk niet afgaan. Dat mensen denken, wat zijn die aan het stuntelen.” Maar het is gelukt!

De ceremonie in de kerk was best emotioneel. “Jij hebt toen ook nog iets gezegd. Dat vond ik bewonderenswaardig. Weet je nog wat je hebt gezegd?,” vraagt Jan aan Mariëtte.
Dat weet ze nog goed. “Geloof, hoop en liefde. Dat dat het belangrijkste is. En dat ik heel dankbaar ben dat ik jou heb leren kennen.” Jan kijkt haar liefdevol aan. “Een plechtige ceremonie voelt toch anders dan een krabbeltje in het gemeentehuis.” Ze laten me het fotoboekje zien. “Ja, het was een stralend bruidje,” glimlacht hij.

Ze kenden elkaar 1,5 jaar toen ze trouwden. Maar na een half jaar wisten ze al dat ze bij elkaar zouden blijven. Het gaat allemaal wat sneller. Ook omdat je ouder bent, denken ze.

Gestuntel in de whirlpool

Als huwelijkscadeau kregen ze een overnachting in een suite van het Avifauna hotel. Ze moeten al lachen bij de herinnering. “De volgende ochtend gingen we in het bubbelbad, of hoe heet dat, whirlpool. Eerst heel lang wachten tot ‘ie vol is. En een gestuntel voor we erin zaten! Toen we eenmaal zaten, zag ik het water zakken. ‘Hee Jan, het lijkt wel alsof ‘ie weer leegloopt!’ riep ik. Hadden we waarschijnlijk met een teen de stop eruit gestoten..”
“En ook de roomservice met ontbijt hè, dat was ook zo onhandig,” lacht Jan. “Hoe eet je dat op? Het bed kon niet omhoog en we kregen ook geen tafeltje. Hebben we uiteindelijk op het voeteneinde ons ontbijtje op zitten eten.” Ze zien de humor er wel van in.

Een huis van hen samen

“Een week na de trouwdag was de overdracht van mijn oude appartement.” Door de verhuizing gingen ze niet meteen op huwelijksreis en woonden ze zelfs nog een paar dagen apart. Dat voelde wel een beetje raar. Het nieuwe huis hadden ze al gekocht. Hoewel Jan al een huis had, wilden ze graag samen opnieuw beginnen. “Anders blijft het toch altijd zijn huis.” Een tuin op het zuiden was voor Mariëtte belangrijk. “Wat vond je ook alweer nog meer belangrijk schat?” Het nieuwe huis moest ook een beetje een lekkere keuken hebben. “Want we zijn kookgek en bakgek.” En Jan wilde zijn vissen in de tuin houden, dus daar moest ook ruimte voor zijn.

Hij zijn vissen, zij haar theetafel

Jan laat wat foto’s van het huis zien. Ook één van het naambordje: hun namen staan al bij elkaar. “Of onze smaak overeen komt?” Mariëtte schudt haar hoofd. “Nee, niet echt.” Hij is meer van het moderne, zij van de klassieke meubels. Ook door haar opa, die meubelmaker was. “Zij hield ook niet van vissen,” zegt Jan. “Je kan moeilijk zeggen dat ik de vijver wel mag houden en zij die theetafel niet!”
“Maar langzaam ben ik ook wel een beetje van de vissen gaan houden.”
“En jij hebt wel voor wat sfeer gezorgd, met die lampjes.”

De ervaring met PartnerSelect

Allebei hebben ze een fijne ervaring met de bemiddeling. “Bij PartnerSelect kun je eerlijk en duidelijk zijn in de communicatie. Als je ergens tegenaan loopt, kun je dat aangeven.” Jan vertelt dat hij soms een voorstel kreeg waarbij ze verder weg woonde dan hij had aangegeven. “Maar dat werd altijd uitgelegd. Ze hadden er een goede reden voor.” Mariëtte vindt het belangrijk dat er goed naar haar is geluisterd. “En er is natuurlijk een goede match gemaakt!”

Voor Mariëtte en Jan is de drukke periode achter de rug. Het huis is zo goed als klaar. Nu kan hun leven samen écht beginnen. Volgend jaar gaan ze een week naar een huisje van een vriend in Frankrijk. Als een soort huwelijksreis. Geen luxe suites met whirlpools. Gewoon fijn samen.

Door: Annabel Molleman

Je eigen succesverhaal? Doe de slagingskanstest en kijk wat PartnerSelect voor jou kan betekenen!