Anne & Alie

Een suikerzoet verhaal, maar echt waar

Op een regenachtige zaterdagochtend ben ik op weg naar Veenendaal. Ik heb afgesproken met een stel dat nu een jaar bij elkaar is. Ondanks een druk schema van verjaardagen, weekendjes weg en feestjes, hebben we een datum gevonden. ‘Wij zorgen dat de koffie klaar staat!’ Als ik binnenkom doet een vrolijke knappe man open. Op de bank zit een net zo enthousiaste charmante vrouw. De koffie is klaar. En er is gebak. ‘Wat een feest’, zeg ik. ‘Dat is het toch ook!’ zeggen zij. Het is meteen gezellig. Het ziet eruit alsof ze al jaren samen zijn. En zo voelt het ook écht, vertellen ze later. In januari schreven ze zich in bij PartnerSelect. Een maand later ontmoetten ze elkaar. Vier maanden later zaten ze als heuse Italiaanse familie met kinderen en kleinkinderen aan een lange tafel in de tuin. Romantische films zijn vaak ongeloofwaardig. Maar soms kan het echte leven er op lijken. Dit is het verhaal van Anne (66) en Alie (65).

Het leven is mooi, maar deelt rake klappen uit

Op jonge leeftijd ontmoette Anne de vrouw die de moeder van zijn kinderen zou worden. Ze trouwden en waren gelukkig – en kregen drie kinderen. Het noodlot sloeg toe toen hun oudste dochter op 12-jarige leeftijd verongelukte. Een verschrikkelijk verdriet, waar ze zich samen doorheen moesten slaan. Anne vertelt dat hij toen een stukje van zichzelf kwijtraakte. ‘Alles was goed én fout, de balans was weg.’ Later vertrok Anne voor werk naar Sri Lanka. Hij zou er 3 jaar blijven. Zijn vrouw bleef thuis voor de kinderen. Maar het liep anders dan gepland. In 2007 kwam de tweede klap: Anne’s vrouw werd ziek. Borstkanker. Anne kwam terug. Na 5 jaar overleed ze. De tijd in Sri Lanka lijkt nu een oefening in het alleen-zijn geweest te zijn. In het begin moest Anne niet denken aan een nieuwe relatie. ‘Het eerste jaar is alles nieuw. Het tweede jaar komt de heimwee. Het derde jaar merk je dat je dat toch niet wilt, alleen zijn, en als je het kan veranderen, dat je dat moet doen.’ Op een fietsvakantie naar Florence ontmoette hij een vrouw met wie hij een relatie kreeg. Na twee jaar was Anne weer alleen. ‘Ik vind alleen zijn vervelend en word er onrustig van’, zegt Anne. ‘Als je thuis komt, ruikt het nooit naar koffie. Snap je?’ In Plus Magazine (‘een soort Margriet voor ouderen’) las hij over relatiebemiddeling. Hij is gaan Googelen en vond PartnerSelect. Hij schreef zich in. Zijn kinderen wisten ervan. Want die zijn zijn alles. Zijn klankbord. Ook zijn schoonouders waren op de hoogte.

Geen type voor flirten in de supermarkt

Ook Alie was gelukkig getrouwd. Vanaf haar studietijd was ze samen met dezelfde man. Ze kregen drie prachtige kinderen. Maar langzaam groeiden ze uit elkaar. Vier jaar geleden besloten ze er een punt achter te zetten. Alie vertelt dat ze na de scheiding een soort opluchting voelde. Het tweede jaar maakte dat plaats voor verdriet. ‘Je had natuurlijk samen oud willen worden.’ Pas het derde jaar begon ze open te staan voor iets nieuws. Het is eenzelfde proces als bij rouwverwerking. ‘Met het grote verschil dat Anne’s vrouw is overleden. Dat is hem overkomen. Ik heb ervoor gekozen. Dat is heel anders.’ Hoewel Alie een hechte familie en lieve vriendenkring heeft, had ze geen zin om elke avond alleen thuis te zitten. Dat besef kwam sterk na een weekendje Ameland. Ze zette haar vriendinnen thuis af, en overal werden ze enthousiast onthaald door hun mannen. De haard was aan, de wijn werd opengetrokken. Toen Alie zelf thuis kwam, was het donker en stil. ‘Het ging vooral om het feit dat er niemand stond. Dát miste ik.’ Maar Alie is geen type voor ‘flirten in de supermarkt’. Zo bestelde een man vóór haar bij de bakker een keer één croissantje. ‘Ik dacht wel, hé, moet ik daar nu iets mee?’ Als ze het haar nichtje vertelt, roept die uit dat dit kansen zijn. Lachend zegt Alie dat ze daar het type gewoon niet voor is. Daarom besloot ze voor relatiebemiddeling te kiezen. ‘Ik moet het gevoel hebben dat het een beetje integer en professioneel gaat.’ Ze schreef zich in bij PartnerSelect. Niemand wist ervan. Behalve haar zus – haar partner in crime.

Beiden stonden aan het begin van een avontuur. Ze hadden zich nog nooit eerder ingeschreven bij een relatiebemiddelingsbureau. ‘We waren wat dat betreft zo groen als gras!’ zeggen ze lachend.

De intake

Voor het intakegesprek zou Anne naar het hoofdkantoor in Vlaardingen komen. ‘Ik dacht dat ik wel wist waar het was.’ Blijkbaar ligt er in Schiedam een straat met precies dezelfde naam. ‘Op een gegeven moment liep ik dus naar PartnerSelect te zoeken in Schiedam.’ Alie moet hard lachen en stoot hem grappend aan. ‘Meteen een minpunt voor de bemiddeling. Verward persoon; niet koppelbaar.’ Anne had een leuk gesprek met Fanny, toen bemiddelaar bij PartnerSelect. Ze zei dat hij nog wel een paar weken zou moeten wachten op het eerste voorstel.

Toen Alie na haar intakegesprek haar persoonsbeschrijving las, herkende ze zichzelf er helemaal niet in. ‘Het was echt slecht. Ook de kwaliteit.’ Ze belde naar het hoofdkantoor en kreeg Fanny aan de telefoon. Die nam twee uur de tijd om haar te leren kennen. Na een tijdje merkte Alie dat de vragen steeds specifieker werden. ‘Wat vind je van een baard?’ – Geen baard. ‘Ook niet van een paar dagen?’ En: ‘Hou je van dansen?’ – Ja! Later besefte Alie dat Fanny toen al iemand in haar hoofd had. Iemand met een stoppelbaardje. Die al zijn hele leven danst. Die ook van de waddeneilanden houdt. Anne.

Toen Anne weer naar huis ging, zat hij nog niet op de bank of er kwam al een voorstel. ‘Ik schrok me rot!’

Het eerste voorstel

Op 2 februari las Alie de persoonsbeschrijving van Anne. Ze werd vooral geraakt door de zin “Het leven is mooi, maar deelt rake klappen uit”. Maar ze zag meteen meer overeenkomsten. ‘Het sprak me natuurlijk ook heel erg aan dat hij, net als ik, waddeneiland fanaat is.’ Voor hem sprong één woord eruit. Familiemens. ‘Dat ene woordje; familiemens.’ Alie stuurde Anne’s foto meteen door naar haar zus. Die twijfelde. ‘Ik weet het niet, Alie. Dat kettinkje.. En zie ik daar nou een tattoo?! Ik weet het niet hoor.’ Alie had deze details nog niet eens gezien. ‘Maar wel een leuke doorleefde kop heeft ‘ie.’ Daar waren de zussen het wel over eens. Hoewel het anders was dan ze gewend was, was Alie wel nieuwsgierig.

Het enige grote minpunt was de afstand. Veel verder dan hun maximum. Toch reageerden ze positief. De nummers werden uitgewisseld. Alie: ‘Dat was eng!’ Ze appte hem dat ze het leuk vond dat ze allebei positief hadden gereageerd. ‘Toen was het zijn beurt om te bellen.’ Het telefoongesprek verliep heel natuurlijk. Ze hebben een uur gepraat. Alie vertelt dat zijn stem meteen opviel. ‘Ik val op stemmen. Anne heeft zo’n mooie diepe stem.’ Voor hem was het Alie’s lach. ‘Ik dacht, dat klinkt vrolijk!’

De ontmoeting

Op zondag 11 februari – een goede maand na de inschrijving – spraken ze af in een plaatsje tussen hun woonplaatsen in. Alie vertelt zuchtend dat ze die ochtend de hele kledingkast op bed had liggen. Ze draait zich lachend naar hem om. ‘Heb jij natuurlijk niet gehad.’ – ‘Uh, nee.’ Toen ze hem voor het eerst zag, was Alie meteen onder de indruk. ‘Hij is heel groot, hij staat er echt. Toen kwam de stem erbij en dacht ik; YESS!’ Voor Anne voelde die allereerste ontmoeting ook meteen goed. ‘Ik voelde iets warms.’

Omdat ze allebei van wandelen houden, had Anne wandelroutes uitgezocht. Daarmee maakte hij meteen indruk. Ze konden het beginpunt alleen niet vinden. Maar ach. Ze raakten niet uitgepraat. Ze konden alles bespreken. Het ging niet over ditjes en datjes. Alleen het besef dat het gearrangeerd was, bleef een beetje vreemd. Negen uur vlogen voorbij. Alie’s zusje had wel 20 keer gebeld. Alie: ‘Die was zo ongerust! De hele dag met een onbekende man, en alleen zij wist het. Ze verweet me dat ik geen bericht had gestuurd, maar daar heb ik helemaal niet aan gedacht.’ Toen ze naar huis gingen, sneeuwde het. ‘Samen onder het pluutje’ liepen ze terug naar hun auto’s.

Anne stelde voor om een week later te bellen. ‘Eigenlijk wist ik het meteen al’, zegt Alie lachend. ‘Maar ik dacht, als hij een week wil wachten, dan doen we dat. Het is een verstandige man; dat is wel goed voor mij.’ Ze stond er bij stil dat het wel heel bijzonder zou zijn. De eerste keer dat ze zoiets deed, en dan meteen raak bij de eerste ontmoeting. Anne hoefde er ook niet over na te denken. ‘Op een gegeven moment denk je niet meer, maar laat je je gevoel zijn gang gaan. Het voelde gewoon goed!’ Alie had gezegd dat hij zo liefdevol over zijn overleden vrouw praatte. Die zin bleef maar door zijn hoofd gaan. Ze gaf hem meteen het gevoel dat zijn vrouw er mag zijn. ‘Dat vind ik zó fijn. Bij de vorige relatie was dat anders.’ Ze wrijft even over zijn been als hij een traan wegveegt. Een week na de ontmoeting belde hij haar op. Ze wilden het verder onderzoeken. Verder op ontdekkingstocht. Er was een zaadje geplant, en dat viel in goede aarde.

De vlam in de pan

Ze spraken af dat Anne een weekend naar Drachten zou komen. Alie: ‘Ik had stiekem al een extra dag vrij gepland voor als hij langer zou blijven.’ Anne kijkt verbaasd. ‘Nou hoor ik ook nog eens nieuwe dingen!’ Het was een fijn weekend; ze maakten lange wandelingen, dronken wijn en zaten tot 02:00 ‘s nachts aan tafel. Haar zus appte of ze gezellig stonden te kokkerellen. Alie appte terug: ‘Nee. Hij kóókt niet!’ Haar ex-man kon goed koken, dus daar was Alie wel een beetje aan gewend. Ook Anne’s vrouw kookte graag. ‘En daar zitten wij dan. De kneuzen.’ Maar lang tafelen kunnen ze als de beste.

Na dat weekend vond Alie het tijd om het haar kinderen te vertellen. Hun vader is nog in beeld; ergens hadden ze misschien nog hoop dat het goed zou komen tussen hun ouders. Ze reageerden terughoudend. Ze gunden het haar wel, maar waren bezorgd. Bezorgd of ze er wel gelukkig van zou worden, en over wat ze zich op de hals haalde. Wel vonden ze het verstandig dat ze het niet via een datingsite deed.

Toen ging Anne 10 dagen naar Sri Lanka. Hij appte haar en stuurde foto’s van het prachtige eiland. ‘Volgend jaar misschien met z’n tweeën?’ Weer terug in Nederland, nodigde hij Alie bij hem in Veenendaal uit. Dat weekend is de vlam definitief in de pan geslagen. ‘Ja, een steekvlam.’ Lachend zegt hij dat hij nog geprobeerd heeft ‘m met een dekentje te blussen. Maar er was geen houden meer aan. ‘Kwam toen de eerste kus?’, vraag ik. Het blijft even stil. Ze draait zich lachend naar hem om. ‘Nu moet ze oppassen hè?’

Vervlochten in elkaars leven

De eerste ontmoeting tussen Anne en Alie’s kinderen en familie was op haar verjaardag in april – 3 maanden na de inschrijving. Het was een huis vol. ‘Dus u bent Anne’, zei haar moeder terwijl ze omhoog keek. Alie vraagt zich af of het misschien een beetje teveel in één keer was. Maar Anne vond het goed. Iedereen was enthousiast. Een paar weken eerder had Alie Anne’s kinderen en kleinkinderen ontmoet. Ook zij werd hartelijk ontvangen. Ze vertellen dat deze ontmoetingen toch drempeltjes zijn waar je overheen moet. Maar als het klopt, gaat het vanzelf. Op tweede paasdag kwamen ze allemaal samen. Het was prachtig weer. Een grote tuintafel was gedekt. Het ging precies zoals ze gedacht hadden. Anne: ‘Onze dochters lijken op elkaar. En de mannen erbij ook. Het zijn dezelfde types. Dat zagen ze zelf ook.’ Ze waren nu met z’n 19en. Als één grote Italiaanse familie hebben ze gegeten, gelachen en gedronken. Ze raakten langzaam vervlochten in elkaars leven.

Spannend voor haar was de kennismaking met de ouders van Anne’s overleden vrouw. Ze zijn nog steeds heel belangrijk voor hem en hij is er kind aan huis. Het was een fijne ontmoeting. Geëmotioneerd zegt hij dat hij in hun ogen nooit minder zal worden omdat hij een andere vrouw heeft. Vrienden vragen wel eens of Alie het vervelend vindt als het over Anne en zijn overleden vrouw gaat. Maar Alie wil het onderwerp absoluut niet mijden. ‘Daardoor leren we elkaar juist beter kennen.’

Inmiddels heeft Anne ook Alie’s ex-man ontmoet. Alie: ‘Daar kreeg ik echt een beetje stress van.’ Anne: ‘Hij zei tegen mij: zul je goed op haar passen?’ Dat voelde wel als compliment. ‘Ze hebben het heel netjes gedaan’, lacht Alie.

Synchroniciteit

Anne en Alie staan op dezelfde manier in het leven. Ze hebben dezelfde normen en waarden. Allebei hebben ze rondgereisd door Tanzania. De schrijnende tegenstrijdigheid tussen luxe en armoede viel hun allebei op. Ze ontdekten nog meer grappige overeenkomsten. Anne vertelde Alie dat hij ooit op fietsvakantie in Kirgizië is geweest, en dat hij dolgraag nog eens zou willen terugkeren naar dat land. Nu blijkt Alie’s zoon getrouwd te zijn met een meisje uit Kirgizië.. Ook bijzonder: Anne’s overleden dochter is op dezelfde datum geboren als Alie’s dochter; Alie heeft een broer die Anne heet en ook Biologie heeft gestudeerd: het kan bijna geen toeval meer zijn. Al vindt Anne het woord synchroniciteit mooier dan toeval. Want in toeval ligt zoiets toevalligs.

Choose your fight

Als je elkaar op deze leeftijd leert kennen, heb je al een leven gevormd. Je stapt er bij elkaar in. Daardoor is acceptatie extra belangrijk. Anne vindt dat je de ander niet moet proberen te veranderen. ‘En dan maar accepteren dat de kastdeurtjes altijd open staan.’ Alie moet lachen. Ook zij moet zich soms inhouden. Bijvoorbeeld toen zij een andere radiozender dan de klassieke had opgezet. Toen hij binnenkwam liep hij meteen naar de radio: ‘hé, de verkeerde zender staat op’. Choose your fight. Maar ze vullen elkaar goed aan. Hij soms impulsief, zij wat bedachtzamer. Dat heeft hij ook nodig, af en toe een rem. Vlak voor zijn vrouw stierf, gaf ze Anne een kaart. ‘Elke kapitein heeft een stuurman nodig. Zo interpreteerde ik de kaart. Ik heb iemand nodig die mij op het juiste spoor zet. Die soms zegt: Anne, nou even reëel. Zij is altijd mijn stuurman geweest.’

Op Ameland vinden Anne en Alie hun rustpunt. ‘Uitgebreid zwemmen, ontbijten, wandelen; we zijn heerlijke miepen wat dat betreft.’ Dat Alie hier een huisje heeft, heeft ze niet meteen verteld. ‘Ik wilde eerst weten wat voor vlees ik in de kuip had. Hij moest me daar niet op uitkiezen.’ Nu was het een prettige bijkomstigheid. Het huishouden gaat hier heel natuurlijk. Het lijkt alsof ze het al jaren doen. Het voelt zo vertrouwd. Anne heeft een nieuwe stuurman gevonden. De afbeelding op de voorkant van de kaart die Anne van zijn vrouw kreeg? Een vuurtoren.

Drukke maar leuke weekenden

Omdat ze allebei echte familiemensen zijn, hebben ze drukke weekenden. De afstand en het fulltime werk van Alie blijven lastig. Door de tijd die ze doorbrengen met familie en vrienden, hebben ze minder tijd met elkaar. Maar het is heel leuk om te ontdekken dat ook hun vriendinnenkringen goed bij elkaar passen.
Zoals het nu gaat, is het prima. Ze verheugen zich elke keer weer erg op het weekend. In de toekomst willen ze graag samenwonen. Het goede moment moet nog komen. Maar één ding is zeker: Anne gaat naar Drachten. Het appartement in Veenendaal heeft zijn vrouw nog ingericht. Weggaan is een tweede keer afscheid nemen.
Alie: ‘We moeten er beiden aan toe zijn, want na mijn scheiding dacht ik nooit meer te willen samenwonen. Maarja, toen kende ik Anne nog niet.’

Anne: ‘Dat gaat wel gebeuren.’

Alie: ‘Dat ligt in de lijn der verwachtingen.’

Anne: ‘Keurig gezegd.’

Ze moeten lachen. ‘Ik hou nou eenmaal van nette formuleringen.’

Tips voor mensen die zich overwegen in te schrijven

Het voornaamste vinden ze allebei dat het er heel integer aan toe gaat bij PartnerSelect. ‘Je krijgt eerst een profiel van iemand te zien zonder extra gegevens. Daarna alleen een mobiel nummer.’ Anne voegt toe dat hij een betrokken objectiviteit heeft gemerkt. ‘Natuurlijk werken de bemiddelaars ook op gevoel, maar ze doen het op basis van gegevens. Dat is heel prettig. Je wordt gewaardeerd, hoe je ook bent – en nooit beoordeeld.’

De belangrijkste tip die ze geven: ga af op je gevoel. Je moet er wel voor open staan, eraan toe zijn om iemand te ontmoeten. Je hebt de tijd nodig om over een vorige relatie heen te komen. En als je je dan inschrijft, heb dan geen verwachtingen. Ga er blanco in. En geef het een kans.

De hoofdprijs

Anne en Alie. Het is echt een goed stel. ‘We hebben ontzettend veel plezier samen. We ervaren het ook echt als een cadeautje. En zo moet je het ook zien.’ Alie: ‘Ik kom ook niet in de plaats van je vrouw.’ Anne: ‘Nee, ik had de hoofdprijs. En ik heb het geluk dat ik nu nog een keer de hoofdprijs heb.’

Door: Annabel Molleman