Liefde overwint alles. Al moet je er 15 jaar op wachten, blijk je een ziekenhuisbacterie te hebben terwijl het klikt met een huisarts in opleiding en is het leeftijdsverschil 10 jaar. Maar Christianne (30) en Dylan (40) hebben elkaar gevonden. Ze kennen elkaar nog geen jaar, maar wonen sinds kort samen en hebben het over de toekomst.
Op een dinsdagavond bel ik aan bij een huis in een gezellige buurt in Zaandam. Hij staat in de keuken boven een dampende pan, zij verwelkomt mij hartelijk. De sfeer is relaxed. Alsof ik bij vrienden op bezoek ben. Overal in de kamer branden kaarsjes. Hier en daar staan nog wat verdwaalde spullen. “Ik woon hier nu net; het huis is best klein voor twee interieurs,” licht Christianne toe. Ook door de inname van een kamer voor haar boeken en het niet durven gebruiken van de vlizotrap, blijkt later.
Een informatiepakket als verjaardagsverrassing
“Waarom ik me inschreef bij PartnerSelect? De 30 kwam ernstig dichtbij!” lacht Christianne. Daar achteraan, serieuzer: “Op een gegeven moment wil je gewoon dingen delen. Een gezin stichten en genieten van het samenzijn.” Ze schreef zich in omdat het haar zelf niet lukte. “Ik heb echt een bord voor m’n kop, ik had het nooit door als iemand me leuk vond!”
Waarom ik me inschreef bij PartnerSelect? De 30 kwam ernstig dichtbij!
Haar moeder vond PartnerSelect en vroeg het informatiepakket aan. “Kwam ze mee op m’n 29ste verjaardag..” Maar Christianne had er meteen een goed gevoel over. De bemiddeling was voor haar een uitkomst. Christianne volgt een fulltime opleiding tot huisarts; dan heb je weinig tijd om op zoek te gaan naar een leuke partner. Ze heeft wel wat datingsites geprobeerd, maar het was allemaal niks. Ze had dus geen twijfels over de inschrijving. Sowieso denkt ze dat bemiddeling populairder wordt onder jongeren. In ieder geval in haar omgeving. “Veel mensen vragen er nu naar.”
Gewoon blijven proberen
Dylan vertelt dat het alweer drie jaar geleden is dat hij zich inschreef bij PartnerSelect. In totaal is hij zeker 15 jaar bezig geweest met apps, datingsites en – bureaus. “Ook één waarbij je alleen wordt voorgesteld aan mensen in de buurt, weet je wel?” Hij vertelt dat hij na een tijdje onzeker werd of hij ooit nog iemand ging vinden. “Ik dacht, wat is er mis met mij? Waarom lukt het mij niet?” Christianne kijkt hem begripvol aan. “Hij heeft op mij gewacht!” zegt ze knipogend.
‘Gewoon blijven proberen’, dacht Dylan. Bij een ander bemiddelingsbureau had hij het gevoel dat ze geen inzicht hadden in wie hij was. Na een – toen nog telefonisch – intakegesprek bij PartnerSelect, kreeg hij niet elke maand een voorstel. Dat maakte het soms lastig om de moed erin te houden. “Je betaalt per maand, dus dan is geen voorstel natuurlijk wel een teleurstelling. Maar het werd altijd goed uitgelegd.” Met één vrouw heeft hij een paar weken lang afgesproken. Uiteindelijk liep het toch steeds op niks uit. “Als je mij een jaar geleden zou vertellen dat we hier nu zo zouden zitten, had ik je uitgelachen!”
Een verrassende reis
Christianne vertelt dat het intakegesprek met haar consulent fijn verliep. “Echt een aardige vrouw die mij op m’n gemak stelde. ‘We gaan gewoon even gezellig zitten praten,’ zei ze.” Tijdens dat gesprek had ze zelfs al iemand in haar hoofd. Dit voorstel was een goede eerste poging, maar geen Dylan. “Meteen maar proberen, dacht ik. Bleek diegene helemaal niet meer te reageren! Dus het werd weer ingetrokken. Heb ik weer, dacht ik.” Gelukkig kwam al snel voorstel nummer twee. ‘Het zou kunnen passen,’ dacht ze toen ze de beschrijving las. “En de foto zag er redelijk goed uit.” Dylan moet lachen. “Tja, daar moet ik het mee doen.”
Ze wist het tactisch in te kleden.
Bij terugkomst van een vakantie naar Libanon kreeg Christianne een appje van Dylan. “Oh, hij zal dus ook wel geaccepteerd hebben, dacht ik. Ik had die hele mail nog niet gezien!” Haar reis naar Libanon was niet zomaar een vakantie. Ze was er voor haar kerk. En in haar persoonsbeschrijving stond niks over het geloof. Ze was bang dat het hem zou afschrikken en twijfelde over hoe ze het zou gaan omschrijven. “Ze wist het tactisch in te kleden,” lacht Dylan. “Want als ze direct had gezegd dat ze op een kerkreis was gegaan..” Ze moeten lachen. “Nee hoor,” zegt Dylan. “Ik heb niks tegen het geloof. Maar ik ben zelf niet gelovig en heb er totaal niks mee.” Christianne vertelt dat ze er vrij actief in is, maar dat het niet haar hele leven beïnvloedt. Daarom stond het niet in haar beschrijving.
Beter dan het plaatje en verhaaltje
Dylan en Christianne wilden meteen afspreken en nog niet teveel bespreken over de app. Maar omdat ze allebei in de zorg werken, met drukke en onregelmatige agenda’s, konden ze geen datum vinden. “Maarja, dan ga je op Whatsapp ook niet expres stil blijven.” Het klikte al goed. Toen ze een datum hadden gevonden, was Christianne toch nog huiverig voor die eerste date. “Je kan nog steeds als zombies tegenover elkaar zitten.” Ze spraken af om wat te gaan eten in Haarlem. Dylan was meteen te laat. “Wist ik veel dat er daar allemaal eenrichtingsverkeer was!” Christianne was er al vroeg. “Stond ik daar. Zul je zien, sta ik hier voor niks te wachten, dacht ik.”
Super zenuwachtig waren ze. De uitstraling, hoe je op iemand afstapt, dat zie je niet op een foto. Christianne: “Ik was bang dat ik meteen zou denken, ahhh nee.” Maar zo was het niet. Voor allebei was de eerste indruk nog véél beter dan het plaatje en verhaaltje vooraf.
Dylan vond Christianne’s foto er best leuk uitzien, maar was het met haar eens dat het niet haar beste foto was. “Ik ben ook niet fotogeniek, dat weet je!” zegt ze nu lachend.
Maar toen hij haar zag, was hij onder de indruk.
Even aanraken
Tijdens het eten verliep het gesprek soepel. Ze hadden veel raakvlakken. Ook in hun werk. ‘Oh, die werkt ook in de zorg, dan weet hij wel hoe druk het is,’ dacht Christianne. “Maar ook jammer, heb ik nog niet iemand die gewoon thuis is en kookt!” Wat haar verbaasde, was de neiging om hem aan te raken. Hem even te voelen en over zijn arm te wrijven. “Ik heb wel vaker gehad dat het gezellig was, maar het willen aanraken was nieuw.” Lachend voegt ze eraan toe: “En dat heb ik ook wel even gedaan!”
Alleen het leeftijdsverschil was groter dan gedacht. Dylan legt uit dat er in het systeem iets misging, waardoor zijn leeftijd bleef staan op 37. “Dan zou er 8 jaar tussen zitten hè? Want jij was 29.” Hij heeft ook meegemaakt dat een date teveel schrok van het grotere verschil. Maar bij Christianne merkten ze het al meteen niet meer.
Een thuisdate en de sleutel
Ze wilden snel weer afspreken. Maar weer was het moeilijk een datum te vinden. Omdat het Dylan makkelijker leek om thuis af te spreken, nodigde hij haar uit. Nadat ze ja had gezegd, twijfelde Christianne of het niet te snel was om de tweede date al bij hem thuis af te spreken. Haar familie wilde dan ook meteen zijn adres hebben. Ze telt op haar vingers aan wie ze dit toen al had gegeven: “Mijn moeder, mijn vader, mijn zus..” Dylan was wat gereserveerder. Door zijn ervaringen wilde hij zijn omgeving niet te snel vertellen over Christianne. Maar de date bij hem thuis was weer heel fijn. Daarna volgden nog veel meer afspraakjes. Het drukke werk maakte het nog steeds lastig, maar had ook een voordeel: Christianne’s stage was op de route. Na haar stagedag stond het eten voor haar klaar. Toch nog een ‘kokende huisman’. Daar kon ze wel aan wennen!
Dylan is praktisch ingesteld, waardoor sommige dingen voor Christianne wat snel gingen. “Bijvoorbeeld het thuis uitnodigen bij een tweede date. Hoort dat niet? Dat weet ik dan niet. Of dat ik haar zo snel de sleutel gaf. Handig als ze vanuit haar stage ineens voor de deur staat en ik nog boodschappen aan het doen ben, dacht ik.”
“Ik dacht, wil ik die sleutel al wel? We waren nog niet eens twee maanden verder.”
Maar toch voelde het goed.
Een ziekenhuisbacterie tussen hen in
We mochten elkaar de eerste maanden niet aanraken.
Wat het allemaal lastiger maakte, was een ziekenhuisbacterie die Dylan had opgelopen. Precies op het moment dat hij Christianne leerde kennen. Hij legt uit dat het om de MRSA bacterie ging. Ook wel bekend als de ‘ziekenhuisbacterie’. Je wordt er zelf niet ziek van, maar voor mensen met een verminderde weerstand is de bacterie heel gevaarlijk. “Voor mensen in de zorg is het dus lastig. En zéker voor een huisarts in opleiding.. We zouden elkaar de komende maanden dus eigenlijk niet mogen aanraken.”
Bij de tweede date moest hij het haar vertellen. “Ik zou het snappen als het haar had afgeschrikt.” Christianne aarzelde inderdaad even. “Ik wilde hem beter leren kennen, maar ik wilde ook geen vertraging in de opleiding.” Maar ze konden niet om elkaar heen. Ze moesten het er dus mee doen. “De bacterie gaat op een gegeven moment je leven beheersen,” zegt Dylan. De timing kon niet slechter. “Net in de periode dat je iets wilt opbouwen. Intiemer wilt worden. En dan mag dat niet.” Christianne vertelt dat het leidde tot ongemakkelijke situaties. “Toen durfden we bijna geen hand meer te geven. En op de bank helemaal uit elkaar. Het zorgt echt voor een muur.”
Toch intiem
Een gesprek met een arts die zei dat een kus op de wang en een omhelzing wel kon, zorgde voor wat meer ontspanning. Ze vonden manieren om toch dichter bij elkaar te zijn. Dylan: “Toen ik mijn hele huis moest schoonmaken, had ik geen bed. Ik vroeg of ik bij haar in het logeerbed mocht en belandde bij haar in bed. Maar we hebben alleen geslapen hoor!” Christianne vindt intimiteit cruciaal in de eerste periode. “Anders stagneert het.” Op een gegeven moment werden ze er ook wel wat losser in. “De eerste kus had toen al wel plaatsgevonden!”
Alleen als je drie keer achter elkaar negatief wordt getest, ben je helemaal vrij van de bacterie. Helaas kwam het een keer terug. Net voor hun eerste weekendje weg naar Zeeland. Hierdoor werd de feestvreugde wel wat verminderd. “Sta jij lekker onder de douche, staat hij zich met alcohol te wassen..” Ze moesten goed plannen. En de borrelhapjes tijdens een spelletje na het eten mocht Dylan niet hebben door de antibiotica. Maar toch was het heel leuk samen en hebben ze op op de e-bike Zeeland verkend.
Al die tijd heeft Dylan ook zijn werk niet kunnen doen. Na 7 maanden was de bacterie dan eindelijk weg. Pas toen konden ze écht beginnen met genieten. “De nodige beren op de weg hebben we dus al gehad. Het kan alleen maar beter worden!”
Hij voelt als thuis
Vier maanden na hun eerste ontmoeting, op 10 augustus, zag Dylan Christianne’s familie voor het eerst op de verjaardag van haar vader. Het is een grote en hechte familie. Christianne is nummer twee van zes. Normaal zijn haar twee middelste zusjes streng en kunnen ze het een ‘nieuwkomer’ heel moeilijk maken. Maar Dylan had geluk: hij viel meteen in de smaak.
Het besluit om samen te gaan wonen was snel gemaakt. “Maar de sleutels van mijn appartement écht inleveren, dat was nog best een dingetje,” lacht Christianne. Half oktober woonde ze eigenlijk al bij hem, maar op 6 januari heeft ze haar sleutels ingeleverd.
Dylan weet dat Christianne eigenlijk niet uit Haarlem weg wilde. Maar zij had een flat en hij een huis. En een kat. Voor nu was dit de beste optie. Christianne zegt dat het huis en Dylan echt als thuis voelen. Alleen Zaandam niet. “Ik heb mijn ouders, kerk en badminton in Haarlem. Daar leg ik me voor nu een beetje bij neer.”
Toch is ze een beetje aan het pushen om naar Haarlem te gaan.
“Jaa..” zucht Dylan lachend, “dat is een discussiepuntje.” Ze zijn al voorzichtig aan het rondkijken naar een huis voor hen samen. Voor hem hoeft dat niet per se ín Haarlem te zijn. Voor haar dus wel. “Ik ben best honkvast. Ik wil echt naar mijn ouders kunnen lopen.”
Een gezin!
Een eigen gezin is voor hen allebei een grote wens. Ze zijn het erover eens dat dit niet heel lang meer hoeft te duren. Maar het liefst ná haar studie en het kopen van een huis. “Is dit huis dan echt te klein?” vraag ik. “Nee,” zegt Dylan. “Ja” antwoordt Christianne. Lachend zegt ze dat zij de tweede kamer heeft volgebouwd met haar studieboeken omdat ze deze niet in de woonkamer wilde hebben. “En omdat ze de trap naar de zolder niet op durft,” voegt Dylan eraan toe.
“Ja, dat is zo’n uitklaptrap.” – “Vlizotrap.”
“Dus door bepaalde omstandigheden is dit geen ruim huis meer,” lacht Dylan.
Als we het over trouwen hebben, is Dylan terughoudend. “Misschien is dat toch echt een vrouwending.” Maar Christianne is vóór. Genoeg plannen dus. Ze zien wel hoe het loopt. Veel mensen vinden dat ze best snel gaan. Daar is toch geen maatstaf voor, vinden ze. Het voelt gewoon goed. Christianne denkt dat dit ook komt door de levensfase. “Je bent al gevormd tot persoon. Als het klikt, klikt het. Dit is wat je krijgt.” Hetzelfde met de kinderwens. Allebei zouden ze het hebben afgebroken als de ander dat niet zou willen.
Tips voor mensen die zich overwegen in te schrijven
Zeker inschrijven. En het kan even duren; Dylan kreeg pas na twee jaar het goede voorstel. Maar de matchmakers van PartnerSelect zoeken gericht, ze luisteren, en passen de voorstellen aan, zegt hij. “Je betaalt wel een best hoog bedrag per maand, en soms kreeg ik zelfs geen voorstel. Maar de voorstellen die ik kreeg, leidden vrijwel altijd tot een date. Bij een relatiesite vaak niet.” Maar dat neemt niet weg dat hij na twee jaar steeds moedelozer werd. Gelukkig kwam Christianne op tijd.
“En ik was nog niet ingeschreven of ik kreeg Dylan,” zegt ze.
“Je kreeg mij bij de inschrijving cadeau.”
Christianne vond vooral het persoonlijk contact fijn. En de duidelijke uitleg. “Ik beveel het zeker aan!”
Christianne en Dylan. Een heel leuk stel. Dat ze samen een toekomst tegemoet gaan, is zeker. Alleen de volgorde van de stappen is nog een verrassing. Ook voor henzelf. Maar het wordt vast en zeker een mooi verhaal. Dat is het nu al.
Door: Annabel Molleman
Je eigen succesverhaal? Doe de slagingskanstest en kijk wat PartnerSelect voor jou kan betekenen!
